27 januari 2018
Een persoonlijk verslag, Carolien
Op een van de laatste vergaderingen voor de WAK (Wageningse AmateurKunst) vroeg Jacqueline Hutten van de gelijknamige dansschool of we niet een gezamenlijke voorstelling konden maken met haar dansgroep voor meiden met beperkingen. Ik had intussen al afspraken gemaakt met pianodocent Rik Helmes over een gezamenlijk optreden van Eva Luna met zijn leerlingen, maar ik dacht dat we nog wel een tweede projectje aankonden. Marjo en Grada en later Very namen het project met Rik Helmes op zich en ik probeerde een verhaal te verzinnen dat zowel binnen het thema van de WAK ‘Luilekkerland’ paste als dat iets met dansen had. Ik kwam uit op het Chinese verhaal de dans van de kraanvogel. Het ging over eten krijgen voor niets en er was ruimte om drie dansen in te passen. Wat ook erg praktisch was, was dat de dansen begonnen als iemand drie keer in zijn handen klapte in het verhaal.
Inmiddels had Jacqueline ook twee van haar andere groepen beloofd dat ze mochten optreden. Jacqueline koos voor de verschillende groepen dansen uit het bestaande repertoire die binnen het verhaal zouden passen. Twee wat vrolijkere dansen en een droevige dans aan het einde. Op 17 januari oefenden we eenmalig de hele voorstelling met de verschillende dansgroepen.
En op 27 januari stonden we om 12 uur in het Heerenstraattheater, terwijl Marjo en Very ertegenover bij Loburg zouden beginnen. Het personeel was enorm behulpzaam en de dansers werden schitterend uitgelicht in de serre van het theatercafé. Een tienergroep met twee wat oudere meiden danste een krachtige streetdance en een groep volwassen danseressen danste de trieste laatste dans. Die laatste choreografie was oorspronkelijk bedacht als een dans voor raven, maar je kon er ook zeker kraanvogels in zien. Het verhaal en de dans vloeiden prachtig in elkaar over en de danseressen waren de mooiste kraanvogels die je je wensen kon.
Na de tweede voorstelling haastten we ons naar Brownies en Downies waar de meiden van de andere groep al aanwezig waren. Het café zat vol met vrienden en familie, maar ook met mensen die niets wisten over de WAK. Het was erg leuk om te spelen tussen al die mensen die heerlijk zaten te eten, omdat de voorstelling zelf zich ook in een herberg afspeelde. De eerste voorstelling ging nog wat rommelig, ook omdat de muziek niet erg goed te horen was. Jacqueline haastte zich in de pauze om andere apparatuur te halen. De tweede voorstelling ging veel beter. Het was niet gemakkelijk voor sommige meiden om zich in deze drukke omgeving en met de spanning van de voorstelling in evenwicht te houden, maar ook in de derde voorstelling dansten ze prachtig. Het personeel deed enorm zijn best om de voorstelling de ruimte te geven in het volle café, terwijl de bediening wel doorging. Toen de spanning wegviel na de laatste buiging, vielen er wat tranen. Ook hier hadden dans en vertelling een echte eenheid gevormd en ik vond het een geweldige belevenis.